Staden, augustus 2018 – De opleiding initiators wipschieten die doorging in Ieper werpt zijn vruchten af. Twee van de geslaagde cursisten zijn binnen hun eigen club met een G-werking gestart.
Ruben Bogaert (27, Lichtervelde) en zijn vrouw Roselien Vandewalle (26, Lichtervelde) zijn beiden lid van de Koninklijke Sint-Sebastiaansgilde Staden. Samen hebben ze succesvol de opleiding gevolgd tot initiator wipschieten.
Vanuit hun persoonlijke werkervaringen met mensen met een mentale beperking was het idee gekomen ook voor deze mensen iets te kunnen doen binnen hun wipschuttersvereniging. Zij weten als de beste dat er voor deze groep mensen nood is aan aangepaste sportlessen. Door de initiatorcursus te volgen durfden ze de stap te zetten om dit project samen uit te werken, weet Ruben ons te vertellen. Ze waren dan ook zeer verheugd dat het bestuur volledig akkoord was om hiermee van start te gaan en hen de steun te bieden om een G-werking op te richten.
foto: “Eén van de deelnemers maakt kennis met het boogschieten op de staande wip."
Sinds 25 mei 2018 is een nieuwe Europese verordening van kracht over de bescherming van persoonsgegevens. Moeten de sportclubs aangesloten bij VlaS en Sportiv vzw hiervan wakker liggen?
Je zou denken van wel. Hoge boetes worden vooropgesteld voor wie de privacy misbruikt. Iedereen wordt schrik aangejaagd. Het middenveld, ook in de non-profitsector, adviseert haar verenigingen om maatregelen te nemen om zich te verdedigen tegen klachten en controles en stellen daarvoor nogal ingewikkelde tools voor. De afkortingen en juridische termen vliegen je om de oren: GDPR – AVG – GBA – DPO – datalek – gegevensregister – verwerkingsverantwoordelijke – rechtsgrond - ...
De stelling van VlaS is echter dat haar gemiddeld erg kleine clubs geen gevaar lopen. De strenge Europese verordening is er gekomen voor hoogtechnologische bedrijven die massale hoeveelheden en gevoelige persoonsgegevens verzamelen, analyseren, gebruiken, verkopen en laten gebruiken.
"Wie blijft rustig onder de recente regen van privacy-GDPR-berichten?"
Vrijwilligers geven hun tijd en energie uit altruïsme, liefdadigheid en solidariteit.
Vrijwilliger zijn, is iets voor niets doen, iets voor een andere doen.
Vrijwilligers starten hun vrijwilligerswerk uit eigen vrije wil en kunnen dit ook even vrij beëindigen.
Vrijwilligers ontwikkelen sociaal kapitaal.
Vrijwilligers zijn per definitie actieve burgers.
Vrijwilligers dragen bij aan de identiteit van de eigen gemeenschap.
Op bovenstaande vlakken sluiten de definities van vrijwilligers en vrijwilligerswerk in diverse Europese landen goed bij elkaar aan. De betekenis van volunteering (Engels), bénévolat (Frans), freiwillige (Duits), il volontariato (Italiaans), volontario (Spaans), prostovoljstvo (Sloveens) en wolontariusz (Pools) is steeds gebaseerd op tijd besteden, onbaatzuchtig, ten bate van anderen, meestal binnen de non-profitsector. Soms wordt erbij vermeld dat vrijwilligers door hun werk zowel sociale als professionele vaardigheden verwerven. Dit is echter niet het doel maar een neveneffect van vrijwilligerswerk, want zulke vaardigheden kan je ook via betaald werk ontwikkelen.
Echter, in Frankrijk is de term voluntariat, in tegenstelling tot bénévolat verbonden aan een soort voltijdse stage, waaraan een vergoeding kan verbonden zijn. In Polen stelt een wet dat wolontariusz (vrijwilligers) dezelfde kwalificaties moeten hebben als betaalde krachten die dat werk zouden doen. Bijkomend wordt in Polen gesteld dat personen die een vereniging oprichten, voor deze vereniging geen vrijwilliger kunnen zijn aangezien hun werk ten goede komt aan hun eigen vereniging. In België is er de wet op het vrijwilligerswerk die stelt dat vergoedingen voor vrijwilligers (vrij van belastingen) mogelijk zijn en contracten om hun taken af te lijnen aangewezen zijn. Dit is natuurlijk in strijd met de geest van altruïsme en liefdadigheid die in gans Europa aan vrijwilligerswerk wordt toegekend en ook met het idee dat elkeen vrij kan beslissen om vrijwilligerswerk te starten of te stoppen.
Onlangs kreeg Jan Lenaerts, secretaris van de Belgische Touwtrekbond, enkele vragen over het touwtrekken in gemengde teams. De studente ‘huisarts in opleiding’ wou weten wat de wetenschappelijke achtergrond is bij de indeling van gemengd team. Hierbij worden drie dames gelijkgesteld aan twee heren. Zes heren = negen dames = vier heren met drie dames.
Jan begon zijn antwoord dat deze invulling geen wetenschappelijke onderbouw heeft en dat het proefondervindelijk is ontstaan. De beslissing kwam er wel na een competitievergadering tussen de Belgische touwtrekclubs. Daarna lichtte hij toe:
Sinds het ontstaan van de touwtrekbond in 1991 waren er dikwijls te weinig damesploegen voor een eigen competitie. Veelal werd toen de Nederlandse regel overgenomen van acht dames tegen zes mannen. België en Nederland waren toen wereldtoppers in het zwaargewicht dames, hierdoor lag die verhouding goed tegen de veel matigere heren. De heren werden stilaan sterker en de dames lichter. Daarom werd in 1994 voorgesteld om naar negen dames tegen zes heren te gaan, verhouding 3=2 dus. In 2004 werd deze regel ook uitgebreid naar vier jeugd = drie heren)
Toch zijn er ook een aantal wetenschappelijke argumenten aan te halen:
Motiveren van jeugdsporters is een kunst. Een kunst die je kan leren en waar je als coach bedreven in kan worden. Wees een coach met de M-factor.
Wil jij dat jouw sporters met “volle goesting” naar je trainingen komen? Dan ben jij als coach hierin een sleutelfactor. Coaches met de M-factor weten hun spelers te prikkelen zodat die boven zichzelf uitstijgen.
Hoe kan ik als coach mijn M-factor verhogen?
Belangrijk dat je jouw sporters op de juiste manier motiveert. Het is essentieel dat je als jeugdcoach inspeelt op drie psychologische behoeftes. Namelijk behoefte aan autonomie, binding & competentie. Deze behoeftes vormen het ABC voor de coach met de M-factor.
Wie zijn de volksportcoaches?
